നിന്റെ മടിയില്‍ കിടന്നാലോ
നീയെന്‍ മടിയില്‍ കിടന്നാലോ
കൊമ്പന്‍മലകളില്‍ പൂക്കാലം വന്നെന്നു
തുമ്പിയും കാറ്റും തുളുമ്പുന്നു .
ഭൂമിയില്‍ നമ്മളും പൂക്കേണ്ടേ ?
രോഗാതുരമാം ദിനത്തില്‍ നിഴലുകള്‍
കൂവുമ്പോള്‍ യന്ത്രം മുരളുമ്പോള്‍
ഉപ്പുകാറ്റാണേലുമീമരം തൊട്ടുതൊ -
ട്ടിത്തിരി കൊണ്ടുനടന്നീടാം
ദേവതമാരോടു കിന്നാരം ചൊല്ലുന്ന
പൂമരം ചാരി പുണര്‍ന്നീടാം .
നമ്മളില്‍നിന്നെന്നേ വേര്‍പെട്ടുപോയൊരാ
നമ്മളെ നമ്മള്‍ക്കു വീണ്ടെടുക്കാം .
ജീവിതത്തിന്റെ രഹസ്യവിഷാദങ്ങള്‍
ഓളവും തോണിയും ചൊല്ലട്ടെ .
ആളൊഴിഞ്ഞുള്ളൊരീ കല്‍മണ്‍ഡപത്തിലെ
തേരില്‍ നിവര്‍ന്നൊന്നു ചുംബിക്കാം .
ഏതു വസന്തത്തെ തൊട്ടുമ്മവച്ചു നാം
പ്രാകൃത കൂജനമാകുന്നു ?
ഓടിമറയുന്നുണ്ടുള്ളില്‍ നിന്നോരോരോ
പൂര്‍വജന്മത്തിന്‍ നെടുവഴികള്‍
കൂടെ വരുന്നുണ്ടിളതായി , തീവ്രമായ്
സ്നേഹസുഗന്ധപ്പടര്‍പ്പുകളും .
തേങ്ങലിനെന്തെല്ലാം രൂപമുണങ്ങിയ
വേങ്ങ , ചിറകറ്റ പക്ഷികളും ,
വേനലിന്നൊപ്പമീ വന്മരം ചുറ്റുമ്പോള്‍
വേറെന്തോ നൊമ്പരം ചുറ്റിടുന്നു .
ഈ നഗരത്തിന്നിരമ്പലിലേക്കു നാം
വേഗമിറങ്ങിപ്പിരിയുമ്പോള്‍
നിര്‍മ്മമമാകും മനസ്സിലുരുണ്ടുവീ -
ണന്തിയില്‍ ഗദ്ഗദ കേസരങ്ങള്‍ .
വീടെത്തി പിന്നെയും റോഡിലേക്കിങ്ങനെ
വീണ്ടും നടന്നു ഞാന്‍ പോകുമ്പോള്‍
നിന്നെയൊന്നോര്‍ക്കാനും പേടിയായി ;
നമ്മളിനിയെന്നു നമ്മളാകും ?
No comments:
Post a Comment