നാം തൂവിയെറിഞ്ഞ അക്ഷരങ്ങള്‍
ശൂന്യതയില്‍
നിറഞ്ഞുനിന്ന്
പരസ്പരം സ്പന്ദിച്ചു
എന്നെയും ,നിന്നെയും
മുത്തം വെക്കുന്നു
നാമറിയാതെ .
ആരോ ചരടയച്ചു
പറത്തിയ പട്ടം പോലെ
കയറിയും ഇറങ്ങിയും
ഒഴുകി നടക്കുന്നു
മോഹങ്ങള്‍ .
ഉള്‍ദ്രവ്യങ്ങളില്‍
നമ്മെ കാത്തിരുന്നു
നിദ്ര വെടിഞ്ഞതിന്റെ
കനം തൂങ്ങും
മുഖവുമായ് കാലം .
ആദ്യാക്ഷരം
കുത്തിവെക്കുമ്പോള്‍
തല മറച്ചിരുന്ന
നാവില്ലാത്ത ഭാഷ
പേറുന്നുണ്ടാകും
നോവ്‌ .
ഒരു നാള്‍ വെളിച്ചത്തിന്‍
പുറപ്പാട് കാണാനായി
ഇടനാഴിയില്‍
നോമ്പേറ്റിരിക്കുമ്പോഴുണ്ട്
മൗനത്തില്‍ പൊതിഞ്ഞ
ഒരു ഭാഷ
മണ്ണിലൂടെ
കടന്നു പോകുന്നു .-------------------------
No comments:
Post a Comment