എന്റെ മിഴികൾ നിറയെ ദു:ഖമാണ്, പക്ഷേ
മഴപോലെ കരയാന്‍ കഴിയുന്നില്ല.
എന്റെ പീലികള്‍ നിറയെ ഭയമാണ്, പക്ഷേ
മയില്‍ പോലെ വിറയ്ക്കാനറിയില്ല.
എന്റെ അണു തോറും സ്വപ്നങ്ങളാണ് , പക്ഷേ
പൂവാകപോല്‍ മതിമറന്നു വിടരാന്‍ വെമ്പുന്നില്ല.
നാവിന്‍റെ മച്ചകം നിറയെ മുറിഞ്ഞ
ഗൌളി വാലുകളിഴയുകയാണ് , പക്ഷേ
പ്രേതഭാഷയില്‍ പ്രവചനങ്ങളില്ല.
എന്റെ ഹൃദയം ആത്മഹത്യാമുനമ്പിലാണ് , പക്ഷേ
അതിന്‍റെ മുഴക്കത്തിലേക്ക് നഷ്ടമാകുന്നില്ല.
എന്റെ മഷിക്കുപ്പി നിറയെ കവിതകളാണ് , പക്ഷേ
അതു കട്ടപിടിക്കുമ്പോള്‍
അക്ഷരങ്ങള്‍ക്കു മരണവേദന മാത്രം.
No comments:
Post a Comment